door Véronique van Raamsdonk
•
08 aug., 2019
Inleiding Dit prachtige vak beoefen ik al bijna 16 jaar. Dit is even slikken. Maar na het even dubbel gecheckt te hebben. Het is echt al bijna 16 jaar. Voor Hutten Catering heb ik met veel liefde in de partycatering gewerkt. Van de opening van een windmolen- midden in een weiland -zonder stroom of water. Tot aan chique diners met de toenmalige president, meneer Balkenende. Ohja. Detail, ik vroeg aan meneer Balkenende of zijn vrouw ook een glaasje Sauvignon wenste? Bleek het zijn secretaresse te zijn. Waar hij zelf gelukkig smakelijk om kon lachen. En ik met een rood hoofd snel achter de schermen verdween.. In ieder geval, ontzettend veel gezien, geleerd, gelachen en mijn neus gestoten. De bruiloften vond ik toch wel het meest interessant. Destijds niet eens vanwege het romantische beeld of de mooie trouwjurk, maar ik was gefascineerd door de keuzes die bruidsparen maakten voor zichzelf. Of voor hun gasten. Zo heb ik wel meer dan eens een bruidstaart aan mogen snijden, welke zogenaamd besteld was voor 50 gasten maar ik bij het 30ste bordje taart maar steeds kleinere puntjes moest gaan snijden om iedereen nog van een stukje te kunnen voorzien. Hmm.. dat zou ik toch echt anders adviseren! Of wanneer je wel 120 gasten uitnodigt maar niet meer dan 80 hapjes wil laten serveren. Ook zo’n ramp voor de bediening. Na een jaar of 7 mocht ik het dan mijn eigenwijsheid bewijzen door het runnen van een partycateringlocatie; Landgoed Kasteel Geldrop. Destijds een “lastigere” locatie gezien het een kleinere locatie is waar veel aandacht voor nodig was. De omzetten liepen terug en toen de crisis kwam was het natuurlijk helemaal moeilijk. En na lang genoeg tegen alles aangeschopt te hebben en kleine succesjes te hebben geboekt stelden zij de vraag (of misschien meer de voorwaarde?) dan ga het maar lekker zelf uitzoeken! En zo geschiedde. Inmiddels bijna 6 jaar ondernemer van de allermooiste locatie van Nederland. Waar we elke dag met hart en ziel werken aan de mooiste trouwdagen maar ook zakelijke events of juist een bijzonder afscheid van een dierbare. We doen het allemaal. En we doen het vooral allemaal met evenveel plezier en liefde voor dit prachtige vak. Maar door al die jaren heen.. Hebben we natuurlijk best wat meegemaakt. Best wat opmerkelijke zaken voorbij zien komen. Maar hebben we ook samen tranen weggepinkt bij het horen van prachtige weddingvows of de speeches tijdens een diner. Het is zo leuk en zo persoonlijk! En in deze “weddinggossip” neem ik jullie hierin een stukje mee. Natuuuuuuurlijk geheel anoniem en ik hoop ten zeerste dat het verder ook een beetje geheim blijft. Ofja. In ieder geval, een beetje tussen ons blijft. Pinkie promise? Disclaimer: alle blogs zijn natuurlijk gebaseerd op fictie. 1) Wedding gossip // de familie vlag Nogal nors. Zo’n ferme vrouw, kokette rok wel. Met een leesbrilletje kijkt ze me aan. Priemende ogen achter twee smalle glaasjes. Soms heb ik gewoon meer werk aan de moeder van de bruid dan aan het bruidspaar zelf. Ik zucht nog eens. Pas mijn houding aan. Probeer natuurlijk met priemende ogen terug te kijken. Geen succes aan haar gezicht te zien. “Dus” zegt ze. “Jullie denken toch zeker niet dat IK die vlag zelf op ga hangen?!” Het is echt bijzonder hoe andere mensen hun eigen problemen mijn probleem proberen te maken. “Nou mevrouw, ik weet niet eens waar die vlaggenstok zit. Dus als u daar een vlag wil hangen, mag u dat zeker doen.” Nog een zucht. Niet het goede antwoord gok ik. Het ging al weken over een familievlag die moest komen te hangen aan de zuidkant van het Kasteel. Ik wist eigenlijk niet eens wat de zuidkant was, maar goed. Er moest en zou een vlag komen. Na eindeloos overleg mocht de vlag gehangen worden. Via de zolder van Kasteel Geldrop en dan 3 x rechts en 1 x links was er een kamertje te bereiken waar die vlag opgehangen kon worden. Ik en mijn collega er naar toe. Nog een zucht natuurlijk, was weer eens 30 graden en een zolder in het Kasteel is nogal warm. En nogal eng ook. Openen het raam, vlaggenstokhouder gevonden. Vlag eraan geknoopt en omhoog hijsen. SHIT! Halverwege de stok hangt ie, de familievlag. Geen beweging meer in te krijgen. Niet meer omhoog, maar ook niet meer omlaag. Snel naar beneden want de moeder van de bruid kwam er aan geparadeerd in een fluwelen mantelpakje met de namen van het bruidspaar op de rug gegrafeerd. Zij zag het eerder dan wij. En de ceremonie ging al bijna beginnen. De vlag hing half stok. En wij wisten; dit is nu niet op te lossen. De gehele ceremonie heeft de moeder van de bruid, met een waar mogelijk, nog zuurder gezicht naar de familievlag gekeken die half stok hing. Maar wel tegenover een dolverliefd bruidspaar met alleen maar oog voor elkaar.